ΛΙΜΝΗ ΠΛΑΣΤΗΡΑ - Σαν να υπήρχε πάντοτε

Βλέποντας την νομίζεις ότι βρίσκεται εκεί από πάντα, τόσο όμορφα και αρμονικά δένουν όλα τριγύρω, το νερό, η πυκνή βλάστηση, τα γραφικά χωριά, τα άγρια βουνά και ο αντικατοπτρισμός τους στη ακύμαντη υγρή επιφάνεια. Είναι ένας τόπος που συνεχώς μεταβάλλεται, ανάλογα με την εποχή του χρόνου, αλλά πάντα παραμένει γοητευτικός! Είναι πολλοί τόποι μαζί, ο ένας πιο όμορφος από τον άλλο! Κι όμως η λίμνη δεν ήταν εκεί «από πάντα»!

Image

Ο τόπος των ελαφιών

Για χιλιάδες, για εκατομμύρια χρόνια, ήταν ένα «απλό» οροπέδιο, αυτό της Νεβρόπολης, όπου κάποτε τριγυρνούσαν ελάφια, («νεβρός» σημαίνει το νεογνό του ελαφιού), και το οποίο περίμενε υπομονετικά να συναντήσει το «πεπρωμένο» του! Ενδιάμεσα, γνώρισε στιγμές δόξας στα μέσα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν για ένα χρόνο (1943-1944) λειτούργησε συμμαχικό αεροδρόμιο, κάτω από τη μύτη των Ναζί. Την ημέρα καλυπτόταν από «φορητά» (!) δέντρα και τη νύχτα άναβαν οι δαυλοί που σηματοδοτούσαν τον διάδρομο προσγείωσης. Για το οροπέδιο της Νεβρόπολης, το πλήρωμα του χρόνου ήρθε όταν σχηματίστηκε η ιδέα της λίμνης στο μυαλό ενός οραματιστή, που καταγόταν από ένα γειτονικό χωριό, το Μορφοβούνι. Ήδη από τη δεκαετία του ’20, ο «Μαύρος Καβαλάρης», ο στρατηγός και πολιτικός ηγέτης, Νικόλαος Πλαστήρας είχε φανταστεί τη λίμνη που αργότερα θα έπαιρνε το όνομα του. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να την δει με τα μάτια του, καθώς πέθανε το 1953, έξι χρόνια πριν από την ολοκλήρωση της κατασκευής του φράγματος.

Image

Η "γέννηση" της λίμνης

Το φράγμα ολοκληρώθηκε το 1959. Το νερά που κατέβαιναν από τα γύρω βουνά, χείμαρροι, ρυάκια και πηγές που σχημάτιζαν τον ποταμό Μέγδοβα (ή Ταυρωπό), άρχισαν να συγκεντρώνονται στη λεκάνη της Νεβρόπολης, ώσπου σχηματίστηκε η απαστράπτουσα λίμνη. Οι ντόπιοι δεν «έβλεπαν» την ομορφιά του νέου τοπίου, «έβλεπαν» μόνο τα χωράφια που έχασαν. Οι περισσότεροι αφού έκλαψαν για το βιός τους, με τα χρήματα της αποζημίωσης, ζεστά στις τσέπες, κατηφόρισαν για τον κάμπο της Καρδίτσας ή για την Αθήνα. Όσοι έμειναν συνέχισαν με τις παλιές τους ασχολίες και καμιά φορά πνίγονταν στη λίμνη, άνθρωποι βουνίσιοι, άμαθοι στα τερτίπια του νερού. Για τρεις δεκαετίες περίπου, ο τόπος έμοιαζε να έχει βυθιστεί σε ένα γλυκό λήθαργο. 

Image

Η τουριστική άνθηση

Ώσπου δειλά-δειλά, άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους οι πρώτοι επισκέπτες. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έκανε την εμφάνιση του ο πρώτος ξενώνας της περιοχής και η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ο ένας ξενώνας διαδεχόταν τον άλλο, και σε κάθε χωριό ξεπηδούσε και μια καινούρια ταβέρνα, και να την σήμερα τη λίμνη Πλαστήρα, να αποτελεί έναν από τους πιο περιζήτητους ταξιδιωτικούς προορισμούς της χώρας. Το αξίζει 100%! Ιδανικό μέρος για αυτούς που αγαπούν το βουνό, αλλά και για αυτούς που αγαπούν το νερό. Για αυτούς που θέλουν στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας, που θέλουν να αράξουν στις όχθες με ένα καλάμι ψαρέματος και να ρεμβάσουν με τις ώρες. Για τους λάτρεις της περιπέτειας και των σπορ, αυτών που θέλουν να δοκιμάζουν τις αντοχές τους στο νερό, τη γη ακόμα και στον αέρα. Για τους καλοφαγάδες, για αυτούς που αγαπούν το κρέας, αλλά και για αυτούς που αγαπούν το ψάρι. Με λίγα λόγια, για όλους!