Η Νταμούχαρη είναι το πιο ασφαλές φυσικό λιμάνι στο ανατολικές ακτές του Πηλίου, γι’ αυτό και κατά τον 19ο αιώνα «φιλοξενούσε» τελωνείο, αποθήκες και μαγαζιά. Εδώ έβρισκαν καταφύγιο τα ζαγοριανά καράβια όταν ο καιρός δεν επέτρεπε να «δέσουν» στο Χορευτό ή τον Αϊ-Γιάννη. 

Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, ο πρώτος που συνειδητοποίησε την αξία του τόπου ήταν ένας καπετάνιος με κύκλο εργασιών στην Ευρώπη, ο Απόστολος Βαϊνόπουλος. Για χάρη της συζύγου του, Κλεοπάτρας, έχτισε ένα περίφημο αρχοντικό στην Νταμούχαρη που έμεινε γνωστό ως «Cleopatra’s Miramare». Η Κλεοπάτρα, δυστυχώς, απεβίωσε μετά από επιπλοκές στον τοκετό, ενώ το αγοράκι που γεννήθηκε πέθανε σε ηλικία 10 ετών. Ο Βαϊνόπουλος μετά και από αυτό το χτύπημα της μοίρας, βρήκε «καταφύγιο» στην αγκαλία της παραμάνας του παιδιού, Βικτώριας με την οποία απέκτησε 5 παιδιά. Από αυτούς τους απογόνους κατάγονται οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής. 

Image

Πάνω στη βραχώδη χερσόνησο που χωρίζει τους δύο κόλπους της, βρίσκονται ερείπια κάστρου (πιθανόν ενετικού), αγνώστων λοιπών στοιχείων. Η Νταμούχαρη συνδέεται μέσω ενός υπέροχου μονοπατιού με τον Αϊ-Γιάννη στα βόρεια, ενώ στο άκρο της νότιας παραλίας («Παλιά Νταμούχαρη»), μετά τη ρεματιά Χαλόρεμα και το ξύλινο γεφυράκι, αρχίζει ένα εκπληκτικό ανηφορικό καλντερίμι που οδηγεί στην Τσαγκαράδα. 

Η φθινοπωρινή και χειμερινή όψη του οικισμού, απέχει πολύ από το καλοκαιρινό «πανηγυράκι» που παρουσιάζεται στο σελιλόιντ. Είναι κάπως μελαγχολική και σίγουρα πιο ατμοσφαιρική. Πολλοί είναι αυτοί που προτιμούν τη Νταμούχαρη ακριβώς έτσι! 
 

Αποκαλείται το «μπαλκόνι του Βόλου» αφού η θέα που προσφέρει προς την πόλη είναι πανοραμική και ανεμπόδιστη. Χαρακτηρισμένη με Προεδρικό Διάταγμα από το 1980 ως «παραδοσιακός οικισμός απολύτου προστασίας», η Μακρινίτσα προσφέρεται για ατέλειωτες βόλτες στα παραδοσιακά πέτρινα καλντερίμια της. 

Image

Ο αρχικός οικισμός οργανώθηκε γύρω από τη μονή της Θεοτόκου Οξείας Επισκέψεως ή Μακρινιτίσσης (δεν υπάρχει πια) στις αρχές του 13ου αιώνα μ.Χ. Τη σημερινή του μορφή πήρε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Μεγάλη άνθηση γνώρισε κατά τον 18ο και 19ο αιώνα χάρη στο εμπόριο και τη βυρσοδεψία, ενώ λίγο πριν την είσοδο του 20ου αιώνα αριθμούσε 5.000 κατοίκους! 

Η Μακρινίτσα θεωρείται ένα από τα πιο τουριστικά χωριά της Ελλάδας ήδη από τη δεκαετία του ’60. Τα αρχοντικά, τα «πυργόσπιτα» οι 54 κρήνες, οι ιτιές και τα πλατάνια της θα σας μαγέψουν. Ξεκινήστε την εξερεύνηση από την υπέροχη πλατεία της, όπου θα βρείτε την εκκλησία του Άι-Γιάννη του Προδρόμου, την βρύση «Αθάνατο Νερό» με τις λεοντοκεφαλές και το σχετικά πρόσφατο «απόκτημα» του χωριού (από το 2018), το πολύ όμορφο και εξαιρετικά ενδιαφέρον Βυζαντινό Μουσείο. 

Image

Από τα πιο εντυπωσιακά κτίσματα είναι (βορειότερα) η Κοίμηση της Θεοτόκου του 1767 και το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας Πηλίου που στεγάζεται στο Αρχοντικό Τοπάλη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο Πύργος Σκοτεινιώτη στην Κουκουράβα (τον «κάτω μαχαλά» του χωριού), το καλοδιατηρημένο γεφυράκι στο Μέγα Ρέμα, τα ερειπωμένα βυρσοδεψεία που λειτουργούσαν έως τα τέλη του ’50 και οι παλιές δριστέλες στη ίδια περιοχή. 

Η Καλλιπεύκη βρίσκεται σε υψόμετρο 1054 μέτρων και είναι το ψηλότερο χωριό του Κάτω Ολύμπου. Ανήκει στον Καλλικρατικό δήμο Τεμπών και σύμφωνα με την τελευταία απογραφή μετράει 240 κατοίκους, αλλά το χειμώνα μάλλον είναι αρκετά λιγότεροι. Η Καλλιπεύκη ιδρύθηκε κατά τους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους και γνώρισε ιδιαίτερη ακμή στα χρόνια της Τουρκοκρατίας φτάνοντας τους 6000 κατοίκους ενώ αποτελούσε και έδρα Επισκοπής. Σήμερα οι κάτοικοι ασχολούνται εκτός από την γεωργία και με την κτηνοτροφία, γι’ αυτό και οι ταβέρνες γύρω από την κεντρική πλατεία του χωριού, κατακλύζονται, ειδικά τα Σαββατοκύριακα από κρεατοφαγάδες! 

Βρίσκεται στο βόρειο άκρο ενός οροπεδίου, πολύ κοντά στα σύνορα με τον νομό Πιερίας, σε μια περιοχή που από αρχαιοτάτων χρόνων αποτελούσε πέρασμα ανάμεσα στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία. 

Image

Το οροπέδιο του Νεζερού

Στο οροπέδιο της Καλλιπεύκης υπήρχε μέχρι το 1911 μια λίμνη με το όνομα Ασκουρίδα ή Άσκουρίς. Στη λίμνη οφείλει το χωριό την παλιά του ονομασία Νεζερός, που έχει σλαβική ρίζα, καθώς «εζερό» σημαίνει «λίμνη». Η λίμνη αποξηράθηκε για να δημιουργηθούν 5.500 στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων, τις οποίες οι Καλλιπευκιώτες εκμεταλλευτήκαν παράγοντας μεταξύ άλλων, κάποιες από τις πιο νόστιμες πατάτες που θα δοκιμάσετε ποτέ! 

Τα τελευταία χρόνια συζητείται όλο και πιο έντονα η επανασύσταση της λίμνης για λόγους οικολογικής ισορροπίας, αλλά και τουριστικής ανάπτυξης, ένα έργο που αν τελικά πραγματοποιηθεί θα αλλάξει εντελώς τον χαρακτήρα της περιοχής. Ελπίζουμε, πάντως, να μην αποτελέσει το τέλος της ξακουστής πατάτας από τον Νεζερό! 
 

Ξεκινώντας από το νότιο άκρο της Π.Ε. Λάρισας, στα «σύνορα» σχεδόν με την Π.Ε. Μαγνησίας θα κάνουμε μια πρώτη στάση στο Μεταλλείο, μια αρκετά δυσπρόσιτη παραλία, όπου ξεχωρίζει ένας μεγάλος βράχος μέσα στη θάλασσα, το «Μονόπετρο» και τα ερείπια των παλιών μεταλλείων που λειτουργούσαν μέχρι το 1950 και παρήγαν το λεγόμενο «ταλκ». 

Συνεχίζοντας με κατεύθυνση βόρεια στη «σκιά» του Μαυροβουνίου, του βουνού που «γεφυρώνει» Πήλιο και Κίσσαβο, φτάνουμε στον Ρακοπόταμο, μια από τις πιο εντυπωσιακές παραλίες της Λάρισας. Η «τριπλή» παραλία παίρνει το όνομα της από τον ομώνυμο ποταμό που εκβάλλει στο βορειότερο τμήμα της. Το νότιο και μικρότερο τμήμα της ήταν παλιότερα «αφιερωμένο» στους γυμνιστές. Ο Ρακοπόταμος παρέμενε μέχρι πριν μερικά χρόνια ένα καλά κρυμμένο μυστικό, γνωστό μόνο στους κατοίκους των γειτονικών οικισμών, Σκλήθρο και Πολυδένδρι, αλλά είναι πλέον πολύ δημοφιλής. Αν και παραμένει «ανοργάνωτος» θα βρείτε δύο καφέ και μια ταβέρνα για να καλύψετε τις ανάγκες σας. 

Image

Επόμενη στάση στην ακτή Παπακώστα, γνωστή και ως «βασιλική» καθώς αποτελούσε τμήμα του, πάλαι ποτέ, Βασιλικού Δάσους Πολυδενδρίου. Είναι η αγαπημένη των campers και πολύ συχνά θα δείτε «αγκυροβολημένα» τροχόσπιτα στον χώρο στάθμευσης πάνω από την καντίνα. Ωραίες, μικρότερες παραλίες θα βρείτε και μέσα στον οικισμό του Κάτω Πολυδενδρίου. 

Image

Αφήνοντας πίσω μας το Μαυροβούνι, περνάμε στα «βαριά χαρτιά» του Λαρισαϊκού θέρους, στις παραλίες Αγιόκαμπου, Σωτηρίτσας και Βελίκας. Στην πραγματικότητα αποτελούν μια ενιαία παραλία, μια από τις μεγαλύτερες της Ελλάδας με συνολικό μήκος που ξεπερνά τα 12 χιλιόμετρα. Δεκάδες beach bars και ταβέρνες αραδιάζονται κατά μήκος του παραλιακού δρόμου, καθιστώντας την αγαπημένη επιλογή όσων θέλουν να συνδυάσουν μπάνιο και διασκέδαση. 

Image

Κίσσαβος και Πηνειός

Μετά τη Βελίκα το τοπίο αλλάζει, με τον Κίσσαβο να μπαίνει δυνατά στο «παιχνίδι». Οι κατάφυτες πλαγιές του κατηφορίζουν σχεδόν μέχρι το κύμα προσφέροντας σκιά και δροσιά στους λουόμενους. Στην Παλιουριά και την Κουτσουπιά θα βρούμε παραλίες μεσαίου μεγέθους που συνδυάζουν άμμο και βότσαλα. Από την Κουτσουπιά ως το Στόμιο μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε μια πληθώρα μικρών ή μεγαλύτερων κολπίσκων (Τσιλιγιώργης, Πλατιά Άμμος, Καλύβι, Πηγάδι, Ψαρόλακας κ.α.) ανάλογα με τον βαθμό απομόνωσης – χαλάρωσης που αποζητούμε. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στο Κόκκινο Νερό, όπου μπορούμε να συνδυάσουμε την θαλασσινή βουτιά με την ιαματική στις «κολυμβήθρες» που βρίσκονται μέσα στο χωριό. 

Image

Από το Στόμιο μέχρι τα «σύνορα» με την Πιερία, ξεκινάει μια σειρά παραλιών με κοινή συνισταμένη την ψιλή άμμο, τα πολύ ρηχά νερά (ιδανικά για οικογένειες με μικρά παιδιά) και τη γειτνίαση τους με το Δέλτα του Πηνειού. Στο Στόμιο (παλιά ονομασία «Τσάγεζι) με τον χαρακτηριστικό μικρό φάρο θα διασχίσουμε δύο ξύλινα γεφυράκια πάνω από το νοτιότερο παρακλάδι του ποταμού για να φτάσουμε στην παραλία. Λίγο βορειότερα στον μικρό οικισμό της Αλεξανδρινής θα βρούμε άλλη μια ωραία αμμουδιά, ενώ ακόμα «ψηλότερα» (στον χάρτη) φτάνουμε στις «κεντρικές» εκβολές του Πηνειού. Δίπλα στον σημαντικό υγρότοπο, νότια των εκβολών βρίσκουμε την παραλία του Στρίντζου, με τις λιγοστές καλύβες και άλλες ιδιοκατασκευές, ιδανική για απομόνωση, ενώ βόρεια των εκβολών βρίσκουμε την Κουλούρα που περιβάλλεται από απέραντες εκτάσεις με ηλιοτρόπια. 

Στο βόρειο «τέρμα» του νομού, Μεσάγγαλα και Καστρί-Λουτρό, μας προσφέρουν ένα μικρό «ταξίδι στον χρόνο». Οικογενειακές διακοπές «παλαιού τύπου», χωρίς «πόζα» και επιτήδευση! Μικρά σπιτάκια όπου στριμώχνονται όσα κρεβάτια απαιτούνται για να καλυφθεί η οικογένεια κι ένα τραπέζι για φαγητό. Ούτως ή άλλως, όλη η μέρα περνάει στην παραλία με «σπαστά» καρεκλάκια και ξαπλώστρες, ομπρέλα από το σπίτι, φραπέ παγωμένο στο σέικερ, όπως δεκαετία ’80 (όχι ότι δεν θα βρείτε beach bars και freddo espresso, αν θέλετε!). Η εκδίκηση της απλότητας! 

Η Ρεντίνα είναι ένα ιστορικό, ορεινό κεφαλοχώρι που βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μέτρων και μετράει γύρω στους 250 μόνιμους κατοίκους. Το καλοκαίρι οι κάτοικοι δεκαπλασιάζονται, κατακλύζοντας τα 600 σπίτια του χωριού, πολλά από τα οποία αποκαλούνται «αμερικάνικα» αφού ανήκουν σε μετανάστες. 

Το ενδιαφέρον του επισκέπτη κεντρίζουν το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, το Μουσείο Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής τέχνης και ο απείρου κάλλους ναός-«μουσείο» του Αγίου Γεωργίου. Ο ναός κτίσθηκε το 1662 και στο εσωτερικό του θα θαυμάσετε ένα ταβάνι – «αραβούργημα», τέμπλο ενιαίο σκαλισμένο το 1796, τοιχογραφίες της Κρητικής Σχολής, προσκυνητάρια από φίλντισι, πολυέλαιους από την Κωνσταντινούπολη κ.α. 

Image

Στο παρεκκλήσι του Αγίου Σεραφείμ που φιλοξενεί το Μουσείο Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής Τέχνης, θα δείτε σπάνιες αγιογραφίες, ανάμεσα τους και μια σπανιότατη απεικόνιση της Αγίας Τριάδας. 

Απέναντι τους, βρίσκεται το Δημοτικό Σχολείο – κληροδότημα Α. Συγγρού- που φιλοξενεί το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, στον ίδιο χώρο όπου λειτούργησε η Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του ΕΛΑΣ. 

Image

Σε απόσταση 7 χλμ. από το χωριό σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία, βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα μοναστήρια της Θεσσαλίας, η Μονή Ρεντίνας ("Κοιμήσεως της Θεοτόκου"), που έχει κηρυχθεί από το 1967 αρχαιολογικός χώρος. Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε τον 9ο με 10ο αιώνα, χωρίς όμως να διασώζονται κατάλοιπα των τότε εγκαταστάσεών της. Η ιστορική σημασία της για την περιοχή στο πέρασμα των αιώνων και ειδικά στα χρόνια της Τουρκοκρατίας υπήρξε πολυδιάστατη και βαρυσήμαντη. Σήμερα στο μοναστήρι υπάρχει γυναικεία μοναστική αδελφότητα με τέσσερεις μοναχές. Πανηγυρίζει δύο φορές το χρόνο, στις 15 Αυγούστου και στις 22 Μαρτίου. 

Το «Βασιλικό» δάσος Πολυδενδρίου, είναι ένας οικολογικός παράδεισος και προστατευόμενη περιοχή Natura 2000. Τα μεικτά δάση οξυάς, δρυός και καστανιάς χαρίζουν υπέροχα φθινοπωρινά χρώματα όμως δεν λείπουν τα μνημεία ιστορικού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος! Η μονή και τα ασκηταριά των Αγίων Αναργύρων, τα ερείπια βυζαντινών κάστρων στο Καστρί και τη Σκήτη και το πέτρινο γεφύρι του Αλαμάνου είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η μικρή, τεχνητή, αλλά πολύ ατμοσφαιρική λίμνη της Σκήτης είναι ένα ακόμα αξιοθέατο. 

Image

Όμορφα χωριά

Θα συναντήσετε όμορφα χωριά, όπως το Σκλήθρο, το πιο μεγάλο απ’ όλα, η Σκήτη, το πιο «ζωντανό» απ’ όλα, η Άνω Αμυγδαλή (Κουκουράβα), το πιο «φάντασμα» απ’ όλα, ενώ στην Ποταμιά θα βρείτε μια από τις καλύτερες ταβέρνες ολόκληρης της Περιφέρειας! Πολύ σημαντικό και ιστορικό χωριό είναι και η Έλαφος (παλιά ονομασία "Βουλγαρινή")

Image

Έχει και παραλίες!

Όπως είδαμε παραπάνω, το Μαυροβούνι αποτελεί συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε Κίσσαβο και Πήλιο, Λάρισα και Μαγνησία. Είναι και μια «γέφυρα» που ενώνει τον μεγάλο κάμπο με το Αιγαίο. Οι δυτικές πλαγιές του καταλήγουν στη λίμνη Κάρλα, ενώ οι ανατολικές όπως κατηφορίζουν προς τη θάλασσα σχηματίζουν κάποιες από τις ωραιότερες παραλίες της Π.Ε. Λάρισας, με τον Ρακοπόταμο και την Παπακώστα να ξεχωρίζουν. Όχι κι άσχημα για ένα άγνωστο, ταπεινό βουνό!
 

Η Σκόπελος θεωρείται το πιο πράσινο νησί της Ελλάδας με το 80% της επιφάνειας της να καλύπτεται από πυκνή βλάστηση (το 67% παρθένο πευκόδασος) κι αυτό είναι κάτι που ο επισκέπτης το αντιλαμβάνεται πριν ακόμα πατήσει το πόδι του στο νησί. Η πρώτη εικόνα από καράβι, με τη Γλώσσα, τον δεύτερο μεγαλύτερο οικισμό, και το επίνειό της, το Λουτράκι, να περιβάλλονται από πράσινο, είναι αντιπροσωπευτική.

Τα θέλγητρα της, όμως, δεν εξαντλούνται στο υπέροχο φυσικό περιβάλλον. Διαθέτει μια από τις πιο όμορφες Χώρες του Αιγαίου, αμέτρητες παραλίες, ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων, σημαντικά θρησκευτικά μνημεία, πληθώρα επιλογών για τους λάτρεις της περιπέτειας αλλά και γι’ αυτούς της dolce vita, που μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα σε club με πολλά bpm, χαλαρά jazz standards ή «νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες», στον «ναό» του ρεμπέτικου, την «Ανατολή» πάνω στο Κάστρο.

Image

Παραδοσιακός οικισμός εξαιρετικής ομορφιάς

Η πρωτεύουσα του νησιού, η «Πόλη της Σκοπέλου», η Χώρα, είναι μια εντυπωσιακή, αμφιθεατρικά χτισμένη, νησιώτικη πολιτεία. Προστατεύεται από το 1978, με Προεδρικό Διάταγμα, ως παραδοσιακός οικισμός εξαιρετικής ομορφιάς. Βρίσκεται στη θέση που διάλεξαν οι πρώτοι Μινωίτες άποικοι για να ιδρύσουν την αρχαία πόλη Πεπάρηθο, που μέχρι τους ρωμαϊκούς χρόνους έδινε το όνομα της σε ολόκληρο το νησί.

Η Χώρα είναι ένας πυκνοδομημένος λαβύρινθος όπου δεν χωρούν αυτοκίνητα. Τα ανηφορικά, πλακόστρωτα σοκάκια και οι δρομόσκαλες, θα σας επιβάλουν έναν αργό ρυθμό εξερεύνησης, δίνοντας σας την ευκαιρία να απολαύσετε αμέτρητες γραφικές γωνιές, πανδαισία χρωμάτων και γιορτή αρωμάτων. Στις πεντακάθαρες αυλές, στις ασβεστωμένες γειτονιές, στα πεζούλια των σπιτιών, οι πάντα πρόσχαρες Σκοπελίτισσες εξακολουθούν να μαζεύονται τα απογεύματα για να «σχολιάσουν» τα νέα της καθημερινότητας. 

Image

Συνδυασμός αρχιτεκτονικών τύπων 

Το αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον της Χώρας είναι μεγάλο καθώς παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία κτισμάτων. Μπορείτε να δείτε ενετικά κτήρια (δυστυχώς λιγοστά πια, και ερειπωμένα), αρχοντικά πηλιορείτικης – μακεδονικής τεχνοτροπίας, νεοκλασικά αλλά και λαϊκά-«αγροτικά» σπίτια. Αυτός ο φαινομενικά παράταιρος συνδυασμός δεν ξενίζει, καθώς όλα μοιάζουν αρμονικά δεμένα μεταξύ τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Κι αν αναρωτιέστε από που προέκυψαν τόσα αρχοντικά, αρκεί να αναφέρουμε ότι μεταξύ 17^ου και 19^ου αιώνα, η Σκόπελος συμπεριλαμβανόταν ανάμεσα στις 5-6 μεγαλύτερες ναυτικές δυνάμεις του Ελλαδικού χώρου. Αν θέλετε να δείτε από μέσα κάποιο από τα παραδοσιακά σπίτια της Χώρας, μπορείτε να επισκεφθείτε το «Αρχοντικό Βακράτσα», το σπίτι -μουσείο του Παύλου Νιρβάνα ή το Λαογραφικό μουσείο.

Δεν πρέπει να παραλείψετε, όσο κοπιαστική κι αν φαίνεται, μια ανάβαση στο Ενετικό κάστρο, απ’ όπου η οικογένεια Γκίζι («Γκύζη») διαφέντευε Σκόπελο και Σποράδες στα χρόνια της Ενετοκρατίας. Για να μη χαθείτε στα σοκάκια, ανεβείτε από το παλιό λιμάνι στην Παναγίτσα του Πύργου, την πανέμορφη εκκλησία που αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό τοπόσημο της Χώρας και συνεχίστε την ανάβαση έχοντας το Αιγαίο στα δεξιά σας.

Image

Εντυπωσιακές παραλίες

Το νησί διαθέτει πληθώρα παραλιών σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, όμως οι ανατολικές είναι πιο δυσπρόσιτες γι’ αυτό οι επισκέπτες προτιμούν αυτές που βρίσκονται στη δυτική πλευρά. Κοινό χαρακτηριστικό όλων, είτε είναι αμμουδερές, είτε βοτσαλωτές, είναι τα κρυστάλλινα νερά και το μεθυστικό άρωμα ρητίνης από τα πεύκα που φτάνουν σχεδόν ως τη θάλασσα. 

Πολύ δημοφιλής επιλογή και λόγω εγγύτητας με την Χώρα είναι ο Στάφυλος, μια πραγματικά εντυπωσιακή παραλία. Στο ανατολικό άκρο της, πίσω από ένα μικρό ακρωτήρι, θα βρείτε το Βελανιό, μια πιο ήσυχη παραλία, η οποία πριν «οργανωθεί» ήταν η αγαπημένη των γυμνιστών. Δυτικότερα, την μικρή και απάνεμη πλαζ του Αγνώντα προτιμούν αυτοί που θέλουν να συνδυάσουν το μπάνιο τους με ουζάκι και μεζέ σε κάποια από τις φημισμένες ψαροταβέρνες του οικισμού. Ακόμα πιο δυτικά βρίσκεται ο Πάνορμος μια από τις πιο όμορφες και δημοφιλείς παραλίες του νησιού και δίπλα του, ο στενός όρμος Μπλο, αγαπημένο και ασφαλές αγκυροβόλιο όσων αγαπούν την ιστιοπλοΐα.

Συνεχίζοντας βορειότερα, θα βρείτε την μεγαλύτερη παραλία του νησιού, την Μηλιά και σχεδόν δίπλα της την Καστάνη. Κρυμμένη δίπλα στο χωριό Νέο Κλήμα («Έληος»), βρίσκεται η παραλία Χόβολο με τα επιβλητικά λευκά βράχια στην «πλάτη» της. Σε όλες αυτές τις παραλίες θα μπορέσετε να απολαύσετε μαγευτικά ηλιοβασιλέματα.

Περνώντας στην ανατολική πλευρά φτάνουμε στην «celebrity» γωνιά του νησιού, στον Αη Γιάννη στο Καστρί. Η παραλία εδώ είναι όμορφη αλλά σχετικά μικρή και οφείλει την «αναγνωρισιμότητα» στον επιβλητικό βράχο που βρίσκεται στην άκρη της. Στο εκκλησάκι στην κορυφή του, 110 σκαλοπάτια ψηλά, γυρίστηκαν οι σκηνές του γάμου για το blockbuster μιούζικαλ «Mamma Mia!» που χάρισε στην Σκόπελο την «διεθνή καριέρα» που της άξιζε, καθιστώντας την, επιπλέον, «γαμήλιο προορισμό» για πολλά ζευγάρια απ’ όλη την Υφήλιο! 

Η αναφορά σε αυτές τις παραλίες είναι ενδεικτική. Στο νησί θα βρείτε πολλές ακόμα που αξίζουν την προσοχή σας. Όρεξη και χρόνο να έχετε!

Image

Το μικρός «Άγιον Όρος»

Οι Σκοπελίτες φημίζονται για την βαθιά θρησκευτική τους πίστη. Αψευδής μάρτυρας τούτου οι αριθμοί! Οι εκκλησίες ξεπερνούν τις 350, δεκάδες εκ των οποίων βρίσκονται στη Χώρα. Πολλά είναι και τα μοναστήρια του νησιού με τα σημαντικότερα εξ αυτών να συγκεντρώνονται στο όρος Παλούκι, το αποκαλούμενο και «Μικρό Άγιον Όρος». Οι περισσότερες μονές έχουν φρουριακό χαρακτήρα θυμίζοντας, έστω και σε πολύ μικρότερη κλίμακα, τις αντίστοιχες αγιορείτικες. Σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους, μπορείτε να επισκεφθείτε τις μονές Σωτήρος, Ευαγγελισμού, Αγίας Βαρβάρας, Τιμίου Προδρόμου και Πάνω Παναγιάς. Από το Παλούκι θα απολαύσετε και εντυπωσιακή πανοραμική θέα της Χώρας.

Φύση και δραστηριότητες

Στις κατάφυτες πλαγιές των βουνών της Σκοπέλου (Δέλφη, Παλούκι), απλώνεται ένα μεγάλο δίκτυο μονοπατιών, πολλά εκ των οποίων «διέσωσε», καθάρισε και ανέδειξε μια ακούραστη Βρετανίδα, η Heather Parsons, που ζει στο νησί από το 1986. Πολλές είναι και οι διαδρομές που ενδείκνυνται για mountain bike. 

Στις παραλίες του νησιού θα μπορέσετε να επιδοθείτε σε θαλάσσια σπορ και καταδύσεις. Πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να εξερευνήσουν άγνωστους κολπίσκους με καγιάκ, ενώ όπως προαναφέραμε το ανάγλυφο της ακτογραμμής προσφέρεται για αυτούς που αγαπούν της ιστιοπλοΐα.

Image

Γιατί «Ρεμπέτισσα»;

Η Σκόπελος πρέπει να είναι το μέρος με τα περισσότερα ρεμπετάδικα και τους περισσότερους ρεμπέτες- μουσικούς κατά κεφαλήν, στην Ελλάδα! Προς επίρρωσιν έρχεται το ετήσιο φεστιβάλ «Μέρες Ρεμπέτικου στην Σκόπελο» που έχει πάρει πλέον τη μορφή «θεσμού». Μια βραδιά στην κορυφή του Κάστρου, σε ένα «μπαλκόνι» πάνω απ’ το Αιγαίο, στην θρυλική «Ανατολή» του ξακουστού Σκοπελίτη ρεμπέτη Γιώργου Ξηντάρη, συνοδεία των γιων του, Αντώνη και Θοδωρή, με εκλεκτή παρέα φίλων μουσικών που εναλλάσσονται απρογραμμάτιστα μαζεμένοι σε μια γωνιά που λειτουργεί ως φυσικό «ηχείο» για τις γλυκιές, ανόθευτες και «σκέτες» (χωρίς μικρόφωνα) πενιές, μπορεί να αποτελεί για πολλούς, ιδανική κατάληξη μιας υπέροχης μέρας στο νησί.

ΒΡΕΙΤΕ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΣΤΗ ΣΚΟΠΕΛΟ