Γιώργος Ξηντάρης – Μισό αιώνα ρεμπέτης

Ο Γιώργος Ξηντάρης, γεννήθηκε στη Σκόπελο το 1952. Το 1967, σε ηλικία 15 ετών, αναχωρεί για την Αθήνα, ακολουθώντας το ρεύμα της αστυφιλίας της εποχής. Δουλεύει σε οικοδομές, κάνει κι ένα πέρασμα από τα καράβια και αγοράζει το πρώτο του μπουζούκι. Μετά τη δουλειά, αρχίζει να «γρατζουνάει» στο οργανάκι του τα τραγούδια που άκουγε στα γραμμόφωνα του νησιού του, αυτά που ακούει τώρα στα Juke-box, κυρίως Πειραιώτικα ρεμπέτικα. Πειραματίζεται, επιμένει, μαθαίνει! Πλήρως αυτοδίδακτος!

Το 1972, παράλληλα με την οικοδομή, ξεκινάει να παίζει μπουζούκι και να τραγουδάει σε ταβέρνες της Αθήνας. Τα καλοκαίρια πάντα επιστρέφει στη Σκόπελο! Το 1979 υπογράφει συμβόλαιο με την «Μίνως» και το 1980 κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Γιώργος Ξηντάρης – Ρεμπέτικα Βράδια». Το 1981 άνοιξε συνεταιρικά με τον συντοπίτη του, Παύλο Βασιλείου, σε ένα παλιό νεοκλασικό στην οδό Ιπποκράτους 181, τη «Ρεμπέτικη Ιστορία», ένα θρυλικό μαγαζί, το οποίο στην ουσία εγκαινίασε τη «μόδα» των ρεμπετάδικων. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια γνωρίζει δια ζώσης, πολλούς από τους μεγάλους  του ρεμπέτικου (Μάρκο, Τσιτσάνη, Μπαγιαντέρα, Ρούκουνα, Ρόζα Εσκενάζυ κ.α).

Το Μινόρε της Αυγής

Το 1982, υπήρξε σημαδιακή χρονιά για τον Ξηντάρη για δύο λόγους. Πρώτον, ξεκίνησαν τα γυρίσματα της ιστορικής σειράς του Φώτη Μεσθεναίου στην ΕΡΤ «Το Μινόρε της Αυγής» στην οποία ο Ξηντάρης τραγουδάει, «ντουμπλάροντας» τον Αντώνη Καφετζόπουλο, τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη. Την ίδια χρονιά, ξεκινάει τη αγαπημένη του «Ανατολή», σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της Σκοπέλου, στο ψηλότερο σημείο του Κάστρου. Την χτίζει κυριολεκτικά με τα χέρια του, έχοντας υπάρξει οικοδόμος, ενώ μεταφέρει τα υλικά με μουλάρια. Σε αυτό το μαγαζί κάνει, από τότε μέχρι και σήμερα, τα πάντα! Διαλέγει ή μαζεύει ο ίδιος, τις πρώτες ύλες, μαγειρεύει, παίζει και τραγουδάει, έχοντας πάντα τη σύζυγό του, Ευγενία στο πλάι του! Αν και συνεχίζει να μοιράζει τον χρόνο μεταξύ Αθήνας και Σκοπέλου, η «φυσική» του θέση είναι στην «Ανατολή», ένα μαγαζί που ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης έχει χαρακτηρίσει «Ηρώδειο της Σκοπέλου», ενώ άλλοι το πάνε ακόμα πιο μακριά χαρακτηρίζοντας το «Ακρόπολη του Ρεμπέτικου».

Image

Εκεί θα τον βρείτε τα καλοκαίρια να κάθεται σε ένα τραπεζάκι και να μασάει λεμόνια με τη φλούδα για να «καθαρίσει» τη φωνή του, ένα κόλπο που του έμαθε κάποιος τενόρος. Την ίδια στιγμή, σε μια γωνιά του μαγαζιού που λειτουργεί ως φυσικό "ηχείο", οι άξιοι συνεχιστές, οι δύο γιοί του, Αντώνης και Θοδωρής, ξεκινούν τις πενιές, και «ζεσταίνουν» τον κόσμο μέχρι να έρθει η ώρα η δική του. Με την πολύ χαρακτηριστική φωνή του που παραπέμπει στις καλύτερες εποχές του Πειραιώτικου ρεμπέτικου, παίζοντας και τραγουδώντας όπως «παλιά», σκέτα, χωρίς μικρόφωνα μας προσκαλεί σε μια μυσταγωγία και σε «γλέντια με τραγούδια λυπημένα»! Ελπίζουμε για πολλά ακόμη χρόνια!