Το τρίτο μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της χώρας, μια πόλη με σπουδαίο βιομηχανικό παρελθόν (ειδικά κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου), ο Βόλος, είναι «αυτοτελής» προορισμός, αλλά ταυτόχρονα και «ορμητήριο» για το Πήλιο και τις Σποράδες. Μπορεί η βιομηχανική ακμή να αποτελεί πια παρελθόν όμως τα εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά «αποτυπώματα» της βρίσκονται ακόμα διάσπαρτα στον ιστό της πόλης. Υπολογίζεται ότι από τα τέλη του 19ου αιώνα χτίστηκαν στον Βόλο πάνω από 50 βιομηχανικά κτίρια (καπναποθήκες, σιδηρουργεία, κεραμοποιεία κ.α.). Πολλά από αυτά άρχισαν να αναστηλώνονται στα τέλη του ’80 με τη συνεργασία δήμου και Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και κάποια φιλοξενούν σήμερα χώρους ψυχαγωγίας και πολιτισμού. 

Image

Από εργατούπολη σε φοιτητούπολη

Σταδιακά ο Βόλος μετατράπηκε σε «φοιτητούπολη» και οι, περίπου, 10.000 νέοι που προετοιμάζονται για το μέλλον εδώ, έδωσαν νέα πνοή και ζωντάνια σε μια πόλη που κάποια στιγμή, ευτυχώς για πολύ λίγο, έμοιαζε να πέφτει σε τέλμα. Το παραθαλάσσιο μέτωπο αποτελεί την βιτρίνα της πόλης με τους πεζόδρομους και τα πάρκα που κατακλύζονται από κόσμο όλες τις ώρες της ημέρας. Εδώ σχηματίζεται το προφίλ μιας σύγχρονης και ζωηρής πόλης. 

Image

Πίσω από την «βιτρίνα» σε γειτονιές όπως τα Παληά, το Κάστρο του Γόλου (του μεσαιωνικού πυρήνα της πόλης) ή οι προσφυγικές συνοικίες της Νέας Ιωνίας, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει «ρετρό» στιγμές και συγκινήσεις. Είναι σε αυτές τις γειτονιές όπου έχει τις ρίζες του, ο πολύ ξεχωριστός τρόπος διασκέδασης του Βόλου, η «τελετουργία» του Τσιπουράδικου! Η μεσημεριανή ανάγκη των προσφύγων που κατέκλυσαν το Βόλο το ’22 αντικατοπτρίζεται στην πιο αυθεντική της μορφή σε αυτές τις παλιές γειτονιές. Κάθεσαι, πίνεις, ΔΕΝ παραγγέλνεις φαγητό, οι μεζέδες (τα «πεινάσματα») έρχονται μόνοι τους, κι όσο στοιβάζονται τα 25αράκια τόσο πιο εκλεκτοί είναι. Η πιο mainstream εκδοχή στρώνει τραπέζι στους διαβάτες της παραλίας. 

Image

Μια πολύ σημαντική "πύλη"

Για όσους πέρα από το «παλιό» αναζητούν και το «αρχαίο», σε μικρή απόσταση από την πόλη βρίσκονται σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι, όπως το Διμήνι και το Σέσκλο ενώ πολύ σημαντικό είναι και το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης. 

Πέρα από όλα αυτά, ο Βόλος αποτελεί μια πολύ σημαντική «πύλη». Εισόδου, καθώς γειτνιάζει με το αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου, αλλά και εξόδου, καθώς από το λιμάνι του αναχωρούν τα επιβατηγά πλοία για Βόρειες Σποράδες (Σκιάθο, Σκόπελο, Αλόννησο). Στο Κορδόνι, βρίσκουν ασφαλές αγκυροβόλιο δεκάδες ιστιοπλοϊκά, με τα οποία σύγχρονοι «Αργοναύτες» αναζητούν την περιπέτεια στον Παγασητικό και το Αιγαίο Πέλαγος. 

Η Νταμούχαρη είναι το πιο ασφαλές φυσικό λιμάνι στο ανατολικές ακτές του Πηλίου, γι’ αυτό και κατά τον 19ο αιώνα «φιλοξενούσε» τελωνείο, αποθήκες και μαγαζιά. Εδώ έβρισκαν καταφύγιο τα ζαγοριανά καράβια όταν ο καιρός δεν επέτρεπε να «δέσουν» στο Χορευτό ή τον Αϊ-Γιάννη. 

Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, ο πρώτος που συνειδητοποίησε την αξία του τόπου ήταν ένας καπετάνιος με κύκλο εργασιών στην Ευρώπη, ο Απόστολος Βαϊνόπουλος. Για χάρη της συζύγου του, Κλεοπάτρας, έχτισε ένα περίφημο αρχοντικό στην Νταμούχαρη που έμεινε γνωστό ως «Cleopatra’s Miramare». Η Κλεοπάτρα, δυστυχώς, απεβίωσε μετά από επιπλοκές στον τοκετό, ενώ το αγοράκι που γεννήθηκε πέθανε σε ηλικία 10 ετών. Ο Βαϊνόπουλος μετά και από αυτό το χτύπημα της μοίρας, βρήκε «καταφύγιο» στην αγκαλία της παραμάνας του παιδιού, Βικτώριας με την οποία απέκτησε 5 παιδιά. Από αυτούς τους απογόνους κατάγονται οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής. 

Image

Πάνω στη βραχώδη χερσόνησο που χωρίζει τους δύο κόλπους της, βρίσκονται ερείπια κάστρου (πιθανόν ενετικού), αγνώστων λοιπών στοιχείων. Η Νταμούχαρη συνδέεται μέσω ενός υπέροχου μονοπατιού με τον Αϊ-Γιάννη στα βόρεια, ενώ στο άκρο της νότιας παραλίας («Παλιά Νταμούχαρη»), μετά τη ρεματιά Χαλόρεμα και το ξύλινο γεφυράκι, αρχίζει ένα εκπληκτικό ανηφορικό καλντερίμι που οδηγεί στην Τσαγκαράδα. 

Η φθινοπωρινή και χειμερινή όψη του οικισμού, απέχει πολύ από το καλοκαιρινό «πανηγυράκι» που παρουσιάζεται στο σελιλόιντ. Είναι κάπως μελαγχολική και σίγουρα πιο ατμοσφαιρική. Πολλοί είναι αυτοί που προτιμούν τη Νταμούχαρη ακριβώς έτσι! 
 

Αποκαλείται το «μπαλκόνι του Βόλου» αφού η θέα που προσφέρει προς την πόλη είναι πανοραμική και ανεμπόδιστη. Χαρακτηρισμένη με Προεδρικό Διάταγμα από το 1980 ως «παραδοσιακός οικισμός απολύτου προστασίας», η Μακρινίτσα προσφέρεται για ατέλειωτες βόλτες στα παραδοσιακά πέτρινα καλντερίμια της. 

Image

Ο αρχικός οικισμός οργανώθηκε γύρω από τη μονή της Θεοτόκου Οξείας Επισκέψεως ή Μακρινιτίσσης (δεν υπάρχει πια) στις αρχές του 13ου αιώνα μ.Χ. Τη σημερινή του μορφή πήρε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Μεγάλη άνθηση γνώρισε κατά τον 18ο και 19ο αιώνα χάρη στο εμπόριο και τη βυρσοδεψία, ενώ λίγο πριν την είσοδο του 20ου αιώνα αριθμούσε 5.000 κατοίκους! 

Η Μακρινίτσα θεωρείται ένα από τα πιο τουριστικά χωριά της Ελλάδας ήδη από τη δεκαετία του ’60. Τα αρχοντικά, τα «πυργόσπιτα» οι 54 κρήνες, οι ιτιές και τα πλατάνια της θα σας μαγέψουν. Ξεκινήστε την εξερεύνηση από την υπέροχη πλατεία της, όπου θα βρείτε την εκκλησία του Άι-Γιάννη του Προδρόμου, την βρύση «Αθάνατο Νερό» με τις λεοντοκεφαλές και το σχετικά πρόσφατο «απόκτημα» του χωριού (από το 2018), το πολύ όμορφο και εξαιρετικά ενδιαφέρον Βυζαντινό Μουσείο. 

Image

Από τα πιο εντυπωσιακά κτίσματα είναι (βορειότερα) η Κοίμηση της Θεοτόκου του 1767 και το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας Πηλίου που στεγάζεται στο Αρχοντικό Τοπάλη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο Πύργος Σκοτεινιώτη στην Κουκουράβα (τον «κάτω μαχαλά» του χωριού), το καλοδιατηρημένο γεφυράκι στο Μέγα Ρέμα, τα ερειπωμένα βυρσοδεψεία που λειτουργούσαν έως τα τέλη του ’50 και οι παλιές δριστέλες στη ίδια περιοχή. 

Η Καλλιπεύκη βρίσκεται σε υψόμετρο 1054 μέτρων και είναι το ψηλότερο χωριό του Κάτω Ολύμπου. Ανήκει στον Καλλικρατικό δήμο Τεμπών και σύμφωνα με την τελευταία απογραφή μετράει 240 κατοίκους, αλλά το χειμώνα μάλλον είναι αρκετά λιγότεροι. Η Καλλιπεύκη ιδρύθηκε κατά τους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους και γνώρισε ιδιαίτερη ακμή στα χρόνια της Τουρκοκρατίας φτάνοντας τους 6000 κατοίκους ενώ αποτελούσε και έδρα Επισκοπής. Σήμερα οι κάτοικοι ασχολούνται εκτός από την γεωργία και με την κτηνοτροφία, γι’ αυτό και οι ταβέρνες γύρω από την κεντρική πλατεία του χωριού, κατακλύζονται, ειδικά τα Σαββατοκύριακα από κρεατοφαγάδες! 

Βρίσκεται στο βόρειο άκρο ενός οροπεδίου, πολύ κοντά στα σύνορα με τον νομό Πιερίας, σε μια περιοχή που από αρχαιοτάτων χρόνων αποτελούσε πέρασμα ανάμεσα στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία. 

Image

Το οροπέδιο του Νεζερού

Στο οροπέδιο της Καλλιπεύκης υπήρχε μέχρι το 1911 μια λίμνη με το όνομα Ασκουρίδα ή Άσκουρίς. Στη λίμνη οφείλει το χωριό την παλιά του ονομασία Νεζερός, που έχει σλαβική ρίζα, καθώς «εζερό» σημαίνει «λίμνη». Η λίμνη αποξηράθηκε για να δημιουργηθούν 5.500 στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων, τις οποίες οι Καλλιπευκιώτες εκμεταλλευτήκαν παράγοντας μεταξύ άλλων, κάποιες από τις πιο νόστιμες πατάτες που θα δοκιμάσετε ποτέ! 

Τα τελευταία χρόνια συζητείται όλο και πιο έντονα η επανασύσταση της λίμνης για λόγους οικολογικής ισορροπίας, αλλά και τουριστικής ανάπτυξης, ένα έργο που αν τελικά πραγματοποιηθεί θα αλλάξει εντελώς τον χαρακτήρα της περιοχής. Ελπίζουμε, πάντως, να μην αποτελέσει το τέλος της ξακουστής πατάτας από τον Νεζερό!