ΒΥΖΙΤΣΑ – Αρχιτεκτονικό Στολίδι

Η Βυζίτσα θα μπορούσε να είναι ένα υπαίθριο μουσείο Πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής καθώς διασώζονται είκοσι, περίπου, αναστηλωμένα τριώροφα αρχοντικά από τα τέλη του 18^ου έως τα μέσα του 19^ου αιώνα. Χτισμένα με ντόπια πέτρα και πλάκες, με χαγιάτια, οντάδες, ξύλινα πατώματα, ξυλόγλυπτο διάκοσμο και με περίτεχνες αυλές, είτε περιτειχισμένες είτε όχι, μικρότερα παράσπιτα όπως φούρνο, σπίτι για τον επιστάτη και στάβλο, τα αρχοντικά της Βυζίτσας, υπογραμμίζουν με μοναδικό τρόπο την κουλτούρα και την ξεχωριστή παράδοση του τόπου. Για τη θέση τους και το πώς θα τα εντοπίσετε, θα σας κατατοπίσει ο ζωγραφισμένος χάρτης στο υπαίθριο πάρκινγκ.

Η «κρίσιμη» στιγμή για την διατήρηση του αρχιτεκτονικού χαρακτήρα του οικισμού ήταν το 1976 όταν ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού (ΕΟΤ) ενέταξε, με τη συγκατάθεση των ιδιοκτητών, αρκετά από τα κτίρια σε πρόγραμμα αποκατάστασης και διατήρησης, μετατρέποντας τα σε παραδοσιακούς ξενώνες, οι οποίοι πήραν τα ονόματα των παλιών ή νεότερων ιδιοκτητών τους όπως Κόντου, Καραγιαννόπουλυ, Βέργου, Κυριακόπουλου, Δήμου, Γερουλάνου.

Image

Πλατεία για βραβείο

Από τον υπαίθριο χώρο στάθμευσης, ένα ανηφορικό καλντερίμι οδηγεί στην «καρδιά» του χωριού, την υπέροχη πλατεία του, αναμφισβήτητα μια από τις ομορφότερες του Πηλίου. Τα πλατάνια προσφέρουν άπλετη σκιά τους πιο ζεστούς μήνες του χρόνου και διάσπαρτες κρήνες συνεισφέρουν τη δροσιά τους, ενώ ταβέρνες και καφέ θα καλύψουν τις πιο «γήινες» ανάγκες σας. Η πλατεία ανακηρύχθηκε ως μνημείο το 1967 και ο υπόλοιπος οικισμός ακολούθησε το 1976. Ακτινωτά απλώνονται πέτρινα σοκάκια που θα σας οδηγήσουν στις διάφορες γειτονιές του χωριού, αλλά και ακόμα πιο πέρα, στις κατάφυτες πλαγιές που το περιβάλλουν. 

Επιστρέφοντας στο χώρο στάθμευσης, δεν πρέπει να παραλείψετε μια επίσκεψη στο ναό Ζωοδόχου Πηγής. Ο ναός, μια πετρόκτιστη, τρίκλιτη βασιλική έχει μακρά και «ταραγμένη» ιστορία. Κτίστηκε το 1725, καταστράφηκε από τους Τούρκους το 1821, ξαναχτίστηκε μόλις δύο χρόνια αργότερα, αλλά υπέστη σοβαρά πλήγματα από τους σεισμούς του 1864, του 1955 και του 1957 και τελικά έκλεισε. Αναστηλώθηκε το 2001 και έκτοτε λειτουργεί κανονικά. Εντυπωσιάζει το παμπάλαιο ξυλόγλυπτο τέμπλο της, σε ασυνήθιστους γαλάζιους τόνους, αλλά και οι μικροί θόλοι, οι οποίοι κρύβουν αναποδογυρισμένα πιθάρια που βελτιώνουν την ακουστική.

Image

Πολύ κοντά στον ναό θα βρείτε το κατάστημα του Αγροτουριστικού Συνεταιρισμού Γυναικών Βυζίτσας - "Εσπερίδες", όπου μπορείτε να προμηθευτείτε πεντανόστιμα χειροποίητα κεράσματα, γλυκά του κουταλιού, τσιτσίραβλα, τουρσί, πίτες, συροπιαστά, τραχανά, σταφιδόψωμα, αμυγδαλόπιτες, τσουρέκια κ.α.  Στο φιλόξενο εργαστήρι τους θα μάθετε τα μυστικά τους. Οι γυναίκες του συνεταιρισμού συχνά αναλαμβάνουν να «στήσουν» τραπέζια, παρουσιάζοντας τη φημισμένη πηλιορείτικη κουζίνα σε επίσημους καλεσμένους. Πάντα βγάζουν το χωριό τους, αλλά και ολόκληρο το Πήλιο, ασπροπρόσωπο!

Σύντομη ιστορική αναδρομή

Μπορεί σήμερα η Βυζίτσα να είναι ένας από τους πιο γνωστούς προορισμούς του Πηλίου, αλλά κάποτε ήταν ένας «ταπεινός» μαχαλάς του Αγίου Γεωργίου Νηλείας. Οι πρώτοι κάτοικοί της υπολογίζεται ότι εγκαταστάθηκαν εδώ περί το 1650 μ.Χ. και δεν πρέπει να ήταν πάνω από 30 οικογένειες. Υπό τον φόβο των πειρατών παρέμεναν στην αθέατη πλευρά του βουνού και μόνο όταν αυτός ο φόβος εξέλιπε, εξαπλώθηκαν ανατολικότερα. Με τη διάνοιξη του κεντρικού δρόμου, τη δεκαετία του 1970, το χωριό επεκτάθηκε και προς τα νότια φτάνοντας σε ένα αριθμό οικημάτων που σήμερα ξεπερνάει τα 300.