Η Πηλιορείτικη Αρχιτεκτονική

Ιδιαίτερα γνωρίσματα της Πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής είναι οι ψηλοί και στιβαροί πέτρινοι τοίχοι, τα ξύλινα στοιχεία (πόρτες, παράθυρα, αλλά και «χατίλια», δηλαδή ξυλοδεσιές ανάμεσα στις πέτρες) και οι φολιδωτές σκεπές από σχιστολιθική πλάκα. Συχνά τα αρχοντικά περιβάλλονται από όμορφες αυλές, μικρότερα παράσπιτα όπως φούρνο, σπίτι για τον επιστάτη και στάβλο.

Οι τρεις περίοδοι

Η πηλιορείτικη αρχιτεκτονική χωρίζεται σε τρεις βασικές περιόδους, την πρώιμη (17^ος αιώνας- μέσα 18^ου αιώνα), την κλασική (1750-1850) και την ύστερη (μέσα 19^ου αιώνα-αρχές 20^ου αιώνα). Στην πρώιμη περίοδο ανήκουν κάποια πολύ ιδιαίτερα πυργόσπιτα, με σαφή αμυντικό χαρακτήρα. Τα περισσότερα από τα παραδοσιακά κτήρια του Πηλίου, που σώζονται ως σήμερα, ανήκουν στην δεύτερη περίοδο, την κλασική, στην οποία αποτυπώνεται και η οικονομική άνθηση της περιοχής. Τα σπίτια αποκτούν μεγαλύτερο εμβαδόν και είναι συνήθως τρίπατα, με πιο άνετους και πολυτελείς εσωτερικούς χώρους. Στην τρίτη περίοδο ανήκουν τα σπίτια που είναι γνωστά και ως «αιγυπτιώτικα», γιατί χτίστηκαν από Πηλιορείτες που είχαν μεταναστεύσει στην Αίγυπτο, όπου και πλούτισαν πριν επιστρέψουν στην πατρώα γη για να χτίσουν τα αρχοντικά τους στα οποία ενσωμάτωσαν αρκετά νεοκλασικά, αλλά και ανατολίτικα στοιχεία. 

Το "Διάταγμα του Πηλίου"

Πολλά από τα υπέροχα αρχοντικά και των τριών περιόδων, καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια των σεισμών, που έπληξαν το Πήλιο στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και αντικαταστάθηκαν στις επόμενες δύο δεκαετίες από άτεχνες τσιμεντοκατασκευές. Ευτυχώς, με νομοθετικό διάταγμα του 1980 (γνωστό ως «Διάταγμα του Πηλίου»), κάθε νεοαναγειρόμενη οικοδομή, οφείλει να ακολουθεί τα πρότυπα της κλασικής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, και με αυτόν τον τρόπο αποφεύχθηκε η ολοκληρωτική καταστροφή. Σχεδόν σε κάθε χωριό του Πηλίου σώζονται κάποια εντυπωσιακά παραδοσιακά κτήρια, αλλά αυτά με τον πιο ομοιογενή αρχιτεκτονικό χαρακτήρα είναι η Μακρινίτσα, η Βυζίτσα και οι Πινακάτες.